Dagen dROMEn

Vijf dagen dromen in Rome

Vanaf het moment dat het vliegtuig de grond raakt, voel ik het. Ik ben weer thuis! Er giert een energie vol blijheid, enthousiasme en avontuur door mijn lichaam en ik heb een lach van oor tot oor. Met een veel te zware tas sjouw ik door de airport. De hakken klakken tegen de vloer en mijn jurk zwiert sierlijk om me heen. Sono qui! Ik ben er! Met het zweet op de rug bij de bus aangekomen, neergeploft. Het is nog een klein uurtje rijden naar het hart van Rome. Na mij komen een opa en oma met hun twee kleinkinderen de bus instappen. Een beetje verward en ontvreemd keken ze naar de stoelen. Het grootste gedeelte was bezet, dat betekende verspreid zitten. Ik als solo traveller sta dan altijd graag mijn plaatsje af en daardoor zaten we met z’n vieren achterin de bus.

Ik weet niet wat het is, noem me maar een dromer, maar ik ga gewoon onwijs goed op alles wat ik daar voel, zie en ervaar. Niet alleen in Rome, maar in Italië in het algemeen. Dit keer had ik naast zin om vijf dagen op een fladdertempo door de stad te slenteren, een missie! Gewapend met 100 visitekaartjes waarop ik mijn zoektocht naar een huis in Italië in actie zette. Andiamo! En de perfecte uitvalsbasis was een appartement in een zijstraat dichtbij Campo dei Fiori. Een ruime week voor aankomst spiekte ik toch nog even op booking.com of er een leuker appartement beschikbaar was. Ik had via Airbnb een boeking gedaan, maar iets zei me dat ik toch nog eventjes verder kon kijken. En daar was ie: een prachtig authentiek Italiaans appartement mét eigen wijnkelder. Daar ging Karwijn haar hart natuurlijk sneller van kloppen. Dat, en het scheelde 170 euro, dus omboeken was zo gedaan. Na een wandeling van de bushalte naar mijn appartement en installeren, was het eerst tijd voor koffie. Un café per favore voor de deur in de zon. Landen, aankomen, zijn. En vooral dat laatste woord vat de essentie van deze trip: I’m here to be, not to see. Opgeladen en vol enthousiasme fladderen door het historische centrum van Rome. Een groot openluchtmuseum waar de historie je op elke hoek van de straat grijpt, waar je voelt hoeveel mensen er over de straatstenen hebben gelopen en elk hun eigen verhaal dragen. Ik had mijn donzige jurk omgewisseld voor een bruine satijnen en op de cowboyboots met kleine hak en mijn bontjasje kon het verwonderen beginnen. Wellicht is het iets wat ik uitstraal of wellicht door het feit dat een normale toerist absoluut op sneakers 25.000 stappen zet omdat hij weet dat er een dag vol wandelen op het programma staat, maar er was iets waardoor ik in het Italiaans werd aangesproken en het verhaal in de hoofden van de mensen die ik trof en sprak zo was dat ik daar woonde. De toeristische trekpleisters liet ik voor wat het was en zo belandde ik in een klein restaurantje naast een kapel waar er precies een plek voor één was. Daar sprak ik in het Italiaans, wat al veel beter ging dan vorig jaar! En het allerleukste: de gezellige gozer in de bediening had door dat ik graag in het Italiaans wilde praten, dus hij schakelde niet over in het Engels, maar wel een versnelling lager qua tempo.

Daar kon mijn geluk even niet op: met een glas Barbaresco, een bord cacio e pepe op een terras tussen de locals voelde ik me zo onwijs blij. En daar op die plek liet ik mijn eerste twee kaartjes achter. Toch voelde dat ook spannend. Voor wie mij kent, die weet dat ik een liefde voor Italië heb en ook de droom er te wonen steeds bekender wordt. Maar om dan daadwerkelijk iets te zenden, daar kreeg ik een kriebel van. Dus na de laatste hap van de allerlekkerste tiramisu ooit liet ik de kaartjes achter bij de bon. Wat volgde was een vintage shoptour en een aperitivo op een dakterras (de portemonnee stond even vol open). Hoe ik dat broekpak en twee paar schoenen nog in de tas terug zou krijgen, was me een raadsel voor later. Die avond lag ik vroeg en voldaan in bed. Naast me: allemaal beelden en de barokspiegels en kandelaar in goud maakten het helemaal af.

De volgende ochtend: rise and shine. Om half zeven wandelde ik door Rome richting het Pantheon en de Trevi Fontein. Zo prachtig om te wandelen door een stad die nog slaapt, helemaal een stad als Rome. De zon kwam op en ik stond als enige op het plein bij het Pantheon. Magisch! Een moment van besef en dankbaarheid, want ik weet heus dat het niet vanzelfsprekend is om dit zo te doen. Door naar de Trevi Fontein, waar er al meer mensen op hetzelfde idee kwamen. Wat me opviel, is dat er om 7 uur menig fotoshoot gaande was. Vol in de make-up, met de leukste jurk aan poserend bij de fontein die net wordt gekust door het zonlicht. Ik snapte het wel, maar voelde het niet voor mezelf. Ik genoot van de prachtige beelden, zocht het verhaal op en besefte me vooral bij het zien van alle mensen die een muntje in de fontein gooiden, want dat is het ritueel daar, dat de fontein niet alleen 8 miljoen liter water per dag laat rouleren, het bewaart ook wensen en geheimen van miljoenen mensen. En dat vond ik prachtig. Ik ben eerder in Rome geweest en heb toen één muntje in de fontein gegooid. En één muntje gooien staat voor de belofte “dan kom je terug in Rome”. Nou, die was uitgekomen, want daar stond ik weer. Maar ditmaal heb ik twee muntjes gegooid: de eerste munt met een wens voor de wereld en een diep dankwoord en de tweede volgens het traditionele ritueel. Een wens voor ware liefde.

Vervolgens was ik zo dichtbij het Colosseum dat ik ook daar even langs wandelde en het lichtspel was intens en prachtig. Zo had ik voor 8 uur al 7.000 stappen gezet. Een andere reden waarom ik dit tripje graag alleen wilde doen, is om even afstand te nemen van alles. Van werk, van de koers in dit huidige moment, van een toch gekneusd hart en intunen bij mezelf om die energieflow te voelen en volgen. En die flow leidde me tot een klein koffiebarretje, want je kan je voorstellen dat ik mega zin had in een cappuccino met een croissant. Die dag slenterde ik nog verder door de wijk Trastevere en bouwde ik mijn eigen terras voor de deur om even in de ontspanning een filmpje te kijken. Na het scoren van een goed bord pasta bij de buren, vielen mijn ogen weer dicht en sliep ik zo diep dat er veel verwerking loskwam.

In Rome is het het Jubileumjaar, volledig in het teken van pelgrimtochten en spirituele groei. Ik ben niet in het Vaticaan geweest, maar had wel de behoefte om te verstillen en alles wat die nacht in dromenland voorbij kwam eens te observeren. Ik heb driekwartier in een kerk dichtbij het Vaticaan gezeten, gewoon gezeten, gekeken en mijn ogen gesloten. Met een moment van ontlading liep ik terug. Zin om in de zonnestralen te zitten. Daar was de plek dat ik bij een fonteintje met zicht op het Vaticaan bijna een uur heb gelezen. De passerende toeristen bekeken het Vaticaan door de lens van de camera, de pelgrimspoorten gingen elk kwartier open en ik zag ogen vol verwondering. Ik vond de stilte tussen alle mensen en genoot van de zonnestralen en de teksten op papier. Tot daar een man voor me stond. “Sei Romana?” - “No, sono Olandese, pero sto imparando Italiano e parlo un po’.” Zo ging het gesprekje met de rechercheur even door en hij nodigde me de dag erop uit voor een kop koffie. Zo zat ik de dag later met de man en zijn collega in een authentiek koffietentje een cappuccino te drinken. Perfect qua tijd, want ze hadden een half uur pauze. Daarna vond ik het ook weer fijn om mijn eigen weg te gaan, al had de rechercheur andere plannen. Die wilde na zijn werk wel met me wandelen, eten, praten, voor me koken, met me de natuur in, een wijn drinken en ga zo maar door. Ik moet het ze nageven: Italiaanse mannen zijn romantisch en volhardend. Na een liefdevolle, maar toch directe afwijzing, want ik had daar toch net geen zin in, zat ik op een plein te schrijven.

Zo raakte ik aan de praat met een bejaarde meneer. Het viel me al op dat hij daar gewoon zat te zitten, met een shagje en at zijn eigen meegebrachte mandarijn rustig op. Dit kon niet anders dan een real Roman man zijn. Hij was een schrijver, bracht binnenkort zijn nieuwste boek uit en nam me mee door de stad. We hadden een prachtig gesprek over het leven, over de zee, over Rome en woorden op papier zetten. Dit ging in het Italiaans en Engels, want op een gegeven moment is het echt wel heel veel nadenken: van Nederlands naar Engels naar Italiaans. We sloten af met een biertje in een schattige straat vol terrasjes en huizen met de prachtigste kleuren en ornamenten. Want daar ontbreekt het je absoluut niet aan. Op elk huis zie je een beeld, een Maria-foto of versiering. Na een kennismaking met de eigenaar liepen we terug en gingen onze wegen weer uit elkaar. Ik ga daar toch goed op: ontmoetingen. En ook: waar je een nee voelt, komt vervolgens weer een ja. Want een ja voelde ik volledig toen ik een reservering maakte bij HET restaurant van HET pleintje uit Eat Pray Love. Met het lied Heart of Gold in mijn hoofd liep ik het pleintje op en plofte neer aan een fijne tafel. Die film heb ik inmiddels zo’n 82 keer gezien, en ik bestelde de meest lekkere aubergine met burrata ooit. Het alleen uit eten gaan voelt voor mij zo normaal, maar toch zie en voel je mensen soms kijken. Niet helemaal wetend of ze je nou sneu of super moeten vinden. Dat bleek maar weer toen ik sprak met een vrouw die het zo ‘knap’ vond dat ik alleen een citytrip deed.

De dag daarna fladderde ik weer in mijn eigen langzame tempo door en verspreidde ik de briefjes door brievenbussen van Romeinse paleizen. Zo vlogen de eerste dagen voorbij en was het alweer maandag. Na een ontbijtje klapte ik even mijn laptop open en kreeg een bericht op mijn telefoon van mijn vriendin Kathi. Zij zou maandag bij me komen vanuit Berlijn en door de straten met me dansen. Maar dat ging niet door. Een staking op Berlin Airport stak daar een stokje voor. Superjammer, maar ook gelijk een ingeving dat het dan nog niet het moment is om bij te kletsen en er iets anders voor me is. En dat gevoel werd al snel bevestigd.

Ik had al gezien dat er tegenover me een architectenbureau was en daar twee leuke gozers werkten. Ik haalde even wat boodschapjes op de markt en bij terugkomst gooide ik de deuren open en wisselden we een blik. Hij was druk op zoek naar iets en kwam bij me aan de deur met de vraag of ik een aansteker had. We kletsten kort, hij scoorde de aansteker bij de buren en ging weer terug naar kantoor. Ik was alleen één ding vergeten: mijn kaartje aan hem geven! Dus stapte ik vervolgens binnen en overhandigde hem mijn droom. We kletsten wat verder en hij nodigde me uit om bij hem te komen eten vanavond, samen met zijn collega. Dat leek me wel wat! Dus na een aperitivo op een rooftopbar met ondergaande zon, een precies dat glas Valpolicella dat ik vorige trip had gekocht, ‘Ruberpan’ (wat zijn de kansen?), liep ik langs de supermarkt voor een flesje wijn, wat hapjes én een aansteker. Zo belandde ik dus letterlijk bij de buurman aan de keukentafel en hadden we een heel gezellig gesprek met z’n drieën. Bij het onderwerp kunst viel mijn oog op een schilderij dat daar stond. Hij vertelde dat de ex-vriendin van zijn broer dat had gemaakt en dit appartement in de verhuur is op Airbnb. Hij pakte het uit de hoek en we analyseerden en interpreteerden de symboliek. Toen hij het schilderij terug wilde zetten, draaide de canvas om en zagen we een verstopt liefdesbriefje boven in de hoek. Die zat daar al een jaar of acht, en ondanks dat het niet voor onze oren bestemd was, las hij het voor en kwam het briefje eindelijk bij degene terecht waarvoor het bedoeld was. De volgende dag vroeg hij me om met hem mee te gaan om naar een appartement te kijken. Een volledige SI! Ik sprong achterop de Vespa, we kochten een pizza en reden naar mijn allereerste bezichtiging van een huisje in Italië. Weliswaar niet voor mezelf, maar toch. Het is allemaal in beweging gezet! Vanuit daar door naar het vliegveld en volledig voldaan weer naar huis gegaan.

Amore, Karlijn